اثر تمرین هوازی بر شاخص‌های خطر متابولیک سندرم، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز و عملکرد حافظه‌ی مردان میانسال

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین‌های هوازی و دوره­های بی­تمرینی بر شاخص­های خطر متابولیک، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز BDNF و عملکرد حافظه در افراد میان­سال بود. مواد و روش­ها: 42 مرد میانسال غیرفعال داوطلب به طور تصادفی در چهار گروه سالم تمرین (HE)، سالم کنترل (HC)، سندروم متابولیک تمرین (ME) و سندروم متابولیک کنترل (MC) تقسیم شدند. گروه‌های ME وHE ، پس از انجام شش هفته تمرین هوازی با شدت متوسط، شش هفته بی­تمرینی را تجربه کردند. در مراحل پیش­آزمون، پایان تمرین و پس از بی­تمرینی، آزمون­های عملکرد حافظه‌ی کوتاه­مدت، میان­مدت و خون­گیری انجام شد. داده­ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و کوواریانس چندمتغیره و نیز اندازه­گیری مکرر تحلیل شدند. یافته­ها: در گروه ME، به دنبال تمرین هوازی بیشتر شاخص­های خطر متابولیک به طور معنی‌داری بهبود یافت، ولی پس از دوره‌ی بی­تمرینی 6 هفته‌ای، اندازه‌ی دورکمر و قند خون ناشتا به سطح اولیه بازگشت (05/0>P). تمرین در گروه HE نیز سبب کاهش دور­کمر و تری­گلیسرید شد که این اثرات نیز در دوره‌ی بی‌تمرینی ماندگار نبودند (05/0>P). امتیاز z کل سندروم متابولیک پس از تمرین در هر دو گروه کاهش معنی‌دار یافت، ولی پس از بی­تمرینی، این کاهش هنوز در گروه HE باقی بود (05/0>P). تمرین موجب افزایشBDNF پایه در گروه HE و کاهش آن در گروه ME شد که این اثرات نیز در دوره‌ی بی­تمرینی محو شدند (05/0>P). عملکرد حافظه‌ی کوتاه­مدت و میان­مدت فقط در گروه HE در پاسخ به تمرین افزایش یافت (05/0>P). نتیجه­گیری: این یافته‌ها اهمیت ارتقا و حفظ آمادگی بدنی برای پیشگیری از خطر سندروم متابولیک و زوال عقل در آینده را تایید می‌نمایند.